Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΕ ΠΑΓΙΔΑ


Στο νέο βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, που τιτλοφορείται «Η Κύπρος σε παγίδα» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη, ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα όπως:
-Tο Σχέδιο Ανάν ήταν λύση του κυπριακού ή κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;
-Είχε δίκιο ο Μίκης Θεοδωράκης όταν συνέκρινε το ΟΧΙ των Κυπρίων με το ΟΧΙ του 1940;
-Γιατί επιμένουν στην επαναφορά του Σχεδίου Ανάν οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί;
-Γιατί δεν συγχωρούν στον Παπαδόπουλο το OXI;
-Ποια πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς απέναντι στο έθνος, τον εθνισμό, τον εθνικισμό;
-Οι Ελληνοκύπριοι ή οι Τουρκοκύπριοι είναι πιο αδύνατοι;
-Η διάσπαση της κεντροαριστεράς και η υποψηφιότητα Χριστόφια βοηθούν την αντίσταση του κυπριακού λαού ή την επαναφορά του σχεδίου Ανάν;
-Η Κύπρος είναι ελληνική;
-Ο Δημήτρης Χριστόφιας μπορεί να αποδειχθεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ της Κύπρου;

Η Κύπρος σε παγίδα

Αριστερός ή δεξιός, εργάτης ή αστός, κομουνιστής ή ενωτικός, ο Έλληνας της Κύπρου, ο πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας έσωσε το κράτος του τον Απρίλιο του 2004 ψηφίζοντας «όχι» στο Σχέδιο Ανάν. Έσωσε τη βασική προϋπόθεση της δικής του ελευθερίας και ύπαρξης και την Ελλάδα από τις συνέπειες δεύτερης συμφωνίας, πολύ χειρότερης από της Ζυρίχης και του Λονδίνου.
Το Σχέδιο Ανάν ήταν το χειρότερο Σύνταγμα της παγκόσμιας ιστορίας, η πρώτη εφαρμογή παγκοσμίως των ιδεών του ναζιστή φιλοσόφου Καρλ Σμιτ. Μετέτρεπε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα λήψης των αποφάσεων, κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, δημιουργούσε προτεκτοράτο «τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών». Άδικο και παράλογο, είχε εγγράψει στους κανόνες μια εθνοτική σύρραξη τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, αν όχι το τέλος, μακροπρόθεσμα, της ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο, όπως η Ζυρίχη προγραμμάτισε, με τους κανόνες της, τις ταραχές του 1964, την εισβολή του 1974. Ασαφές, προετοίμαζε την αδικία για τους Ελληνοκύπριους, πλειοψηφία μεν του πληθυσμού, το πιο αδύναμο όμως μέρος της διαμάχης.
Η διάσπαση της κυπριακής κεντροαριστεράς, δύναμης που εξέφρασε και υπεράσπισε το «όχι», η αντιπαράθεση των ταυτοτήτων του (απειλούμενου, όχι απειλούντος) έθνους και της αριστεράς (κοινωνίας), απειλεί πάλι με καταστροφή την Κυπριακή Δημοκρατία και την κυπριακή αριστερά. Τέτοιες διασπάσεις αντανακλούν δομικά προβλήματα του ελληνικού χώρου, προηγήθηκαν και προανήγγειλαν, στη νεοελληνική ιστορία, μεγάλες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα...

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε Δίπλωμα Εμπεριστατωμένων Σπουδών (DEA) στην «Επεξεργασία Πληροφορίας» από το Πανεπιστήμιο της Pεν στη Γαλλία. Εργάστηκε ερευνητικά στο Εθνικό Κέντρο Μελετών για τις Τηλεπικοινωνίες (CNET) της Γαλλίας και στην πολυεθνική εταιρεία Schlumberger. Διετέλεσε σύμβουλος του υφυπουργού Άμυνας για θέματα ελληνοποίησης των προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων. Από το 1985 έως το 1988 εργάστηκε ως ειδικός συνεργάτης στο γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, με κύριο αντικείμενο τις σχέσεις Ανατολής-Δύσης, τον έλεγχο των εξοπλισμών και τις πρωτοβουλίες αφοπλισμού. Από το 1989 έως το 1998, εργάστηκε στη Μόσχα, ως ανταποκριτής της Deutsche Welle, του ΑΠΕ και των εφημερίδων Νέα, αρχικά, και Ελευθεροτυπία αργότερα. Άρθρα του για τις ρωσικές και διεθνείς εξελίξεις έχουν δημοσιευθεί σε επιθεωρήσεις στην Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γαλλία. Έχει δημοσιεύσει μια συλλογή κειμένων που αφορούν την Ελλάδα, από το προσωπικό αρχείο του Γκέοργκι Διμιτρόφ, τη συνέντευξη με την οποία οι γιοι του Νίκου Ζαχαριάδη αποκάλυψαν τις συνθήκες θανάτου του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ και μια συνέντευξη από τον Βαλεντίν Μπερεζκόφ, προσωπικό διερμηνέα του Στάλιν στις συνομιλίες με τον Τσόρτσιλ για την Ελλάδα το 1944, και του Μολότοφ στις συνομιλίες με τον Ρίμπεντροπ το 1939.
Από το 1998 εργάζεται ως πολιτικός και διπλωματικός συντάκτης στην εφημερίδα Επενδυτής και στη συνέχεια Κόσμος του Επενδυτή και το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Έχουν δημοσιευτεί συνεντεύξεις του από όλους σχεδόν τους βασικούς πρωταγωνιστές του Kυπριακού, όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο Ισμαήλ Τζεμ, ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο Αλέκος Μαρκίδης, ο Σερντάρ Ντενκτάς, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Γεβγκένι Πριμακόφ, ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ο Μίχαελ Στάινερ, ο Tζο Λίπερμαν, ο Mάρτιν Στόουκροφτ και πολλοί άλλοι.
Tο 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις μας το βιβλίο του Η Αρπαγή της Κύπρου.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:

Για το συγγραφέα του βιβλίου "Η Κύπρος σε Παγίδα" Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο, η εμφάνιση του Σχεδίου Ανάν σηματοδοτεί τη δεύτερη απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους μετά το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974. Τα μέσα και οι «ιδεολογίες» είναι σήμερα πολύ διαφορετικές από τη δεκαετία του 1970, η επιδίωξη όμως παραμένει ίδια, η κατάργηση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού, το 80% του οποίου είναι Έλληνες, της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, προς όφελος του ελέγχου του νησιού (και εμμέσως όλου του ελληνικού χώρου), που βρίσκεται σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου, από ΗΠΑ, Βρετανία και Τουρκία. Η «αυτοκρατορία» απαιτεί από Κύπρο/Ελλάδα να «παραμερίσουν» από το δρόμο της Άγκυρας προς τις Βρυξέλλες, λύνοντας προς όφελός της Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά, να διακόψουν τις σχέσεις με τον Πούτιν και να ακολουθήσουν άνευ όρων την αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια.

Όσο η Κυπριακή Δημοκρατία παρέμενε ενωμένη, οι Αγγλοαμερικανοί ενθάρρυναν τη διχοτόμηση και χρησιμοποίησαν τον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό για να την καταστρέψουν. Τώρα πιέζουν για «λύση εξπρές», «εδώ και τώρα», «γάμο με το ζόρι», αποδοχή μιας τερατώδους, πρωτάκουστης μορφής «προτεκτοράτου τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών», αφοπλισμό του νησιού και παράδοσή του στη δική τους επικυριαρχία. Τότε ήταν οι βόμβες της ΕΟΚΑ Β και της ΤΜΤ εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα είναι η πλήρης εξίσωση μειοψηφίας και πλειοψηφίας, θύματος και θύτη, αμυνόμενου και επιτιθέμενου. Τότε, το «ιδεολογικό διαβατήριο» των εχθρών της Δημοκρατίας ήταν ο εθνικισμός, σήμερα η επιβολή ανισότητας διά της εξίσωσης άνισων οντοτήτων, που εμφανίζει τους Τουρκοκύπριους ως δήθεν ασθενές μέρος της διαμάχης, τη στιγμή που υποστηρίζονται από τον τουρκικό στρατό και τις ΗΠΑ, ένας «διεθνισμός» που, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, ταυτίζεται με το «διεθνισμό» Μπους-Μπλερ, των οποίων το έργο στη Μέση Ανατολή άφωνη παρακολουθεί η ανθρωπότητα.